Dofrablogg

Rauðbrystingur***

Jo Nesbo er afkastamikill norskur rithöfundur. Hann hefur fengið margar viðurkenningar og verið þýddur á yfir 30 tungumál. Þótt hann hafi skrifað mest af glæpasögum þá hefur hann líka reynt sig við barnasögur o.fl. Hann er hagfræðingur að mennt og áhugamaður um tónlist. Í glæpasögunum heldur hann sig að mestu við rannsóknarlögreglumanninn Harry Hole. Ekki mjög norskt nafn það en Harry er í stórum dráttum á sama aldri (langt kominn í fertugt) og eins í útliti og Jo sjálfur. Sennilega lifir Jo þó heilbrigðara lífi en Harry, sem er dálítið blautur og á við samskiptavandamál að stríða gagnvart öðru fólki. Bókin kom út í íslenskri þýðingu árið 2009.

Bókin Rauðbrystingur fjallar um nýnasistaplott í Oslo um að drepa fyrrum samherja í síðari heimsstyrjöldinni og ekki er upplýst fyrr en nánast á síðustu síðunni hver stendur fyrir aðgerðinni og hvers vegna. Mér fannst sagan dálítið langdregin á köflum en það er ekki alveg að marka því ég hef ekki lesið bók um Harry Hole áður. Það er trúlega með hann eins og Erlend Sveinsson hans Arnaldar Indriða að hluti ánægjunnar við lestur sögunnar er að fylgjast með þrautum og þroska söguhetjunnar. Harry á sér t.d. nokkuð brogaða fortíð þegar hér er komið sögu sem ég þekki ekki neitt.

Það er ekki síst sagnfræðilegi þátturinn í bókinni sem ég hef gaman að. Bókin fjallar að hluta um þá sem aðhylltust nasisma og störfuðu með hernámsliðinu og Quisling á stríðsárunum í Noregi. Það kemur t.d. í ljós að um 1500 Norðmenn gerðust sjálfboðaliðar í þýska hernum og börðust m.a. á austurvígstöðvunum við Leningrad og að eftir stríðið stóð til að kæra um 100 þús manns fyrir landráð. Það var þó fallið frá því en svipað og hér á landi skilst mér að þessi kafli sögunnar hafi ekki verið gerður almennilega upp í Noregi.

Frásögnin berst m.a. til Austurríkis og Suður Afríku þar sem atburðir gerast ýmist í nútiðinni eða í fortíðinni. Ég þekki fremur lítið til á þeim slóðum en það gefur sögunni aukið gildi í mínum huga að ég þekki lauslega til sumra staðsetninga í sögunni. Harry Hole er fæddur í Oppsala hverfinu í Oslo og hann býr í grennd við Bisletleikvanginn. Villuhverfið við Holmenkollen kemur við sögu og Harry þarf að rannsaka atburði sem gerast í grennd við Stavern. Ég hef komið til allara þessara staða og man nokkurnvegin hvernig umhverfið er. Ég eyddi líka góðum degi fyrir framan utanríkisráðuneytið í Oslo, en þangað berst sagan einnig.

Bókin fær 3 stjörnur af 4 hjá mér ***

Þessi íslenska fjölskylda

Já, þessi íslenska fjölskylda mín!! Það mætti halda að þetta væru vandræðagemlar allt saman.

Binni kemur í fréttum í Noregi, í Dagsrevyen í bestu senditíð á norska RÚV.

Sigrún Elfa var á myndum frá borgarstjórnarfundi í fyrra að mótmæla.

Gamli Gauti gerir ekkert annað en að mótmæla í bloggunum sínum, aðallega þá Morgunblaðbloggið.

Og svo á ég að reyna að sannfæra norðmenn um að ég komi af geðgóðri og friðsælli fjölskyldu. Ég vona bara að öll þessi mótmælaorka leiði til einhvers góðs.

Vetrarkveðja frá Noregi, Jón Gauti ;þ)

Snjóhola

Fyrir Kára

Ég varð bara að birta þessa mynd af því að Kári var eitthvað að efast um að Jói Gauti hefði mokað holuna í mynd frá Stærðfræðingnum, allavegana var orðalagið svona milt vantrúað, og ég ekki hef tækifæri til myndbirtingar í myndasafni til vinstri.

Gerðu svo vel, Kári. Hér sérðu hve duglegur ég hef verið. Sjáðu skófluna hennar mömmu. Heldur þú að hún hafi getað mokað slíka holu með svo lítilli skóflu án hjálpar? Ó, nei, góurinn, hérna þurfti alvörumaður að taka á honum stóra sínum.

Chatterar

Það er satt hvernig við búum okkur til mynd af öllum sem við tölum/chöttum við í síma eða á netinu. Þetta er einnig feikisterkt vopn fyrir alla þá sem eru á veiðum eftir litlum strákum eða stelpum á öllum aldri, og í gegnum það að vera ofurhuggulegir chattarar (spjallarar) vinna traust þeirra sem þeir spjalla við og nota það til eigin ánægju. Virkilega flott tæki fyrir slíka brenglaða menn. Eiginlega ættu allar tölvur að hafa vídéoauga innibyggt og allir gætu séð hvert annað þegar maður spjallar yfir netið, ekki það að slíkir menn fljótlega fyndu leið framhjá því með fölskum myndum o.s.frv. Nóg um slík leiðindi að sinni.

Óska öllum íslendingum nær og fjær alls hins besta.

Stærðfræðingurinn

Mathematics 83% Psychology 67% Theater 50% Engineering 50% Linguistics 50% Sociology 50% Anthropology 50% Biology 42% Philosophy 42% English 33% Dance 25% Chemistry 25% Art 25% Journalism 17% What is your Perfect Major? (PLEASE RATE ME!!<3) created with QuizFarm.com

Já, svona fór fyrir mér. Stærðfræði og psykology get ég skilið, en þetta með leiklist? Gaman með þessi test, ég get bara ekki haldið mér burt frá þeim þegar ég sé hvað karl faðir fær og verð að prufa mig einnig.

Fyrir tveimur dögum var ég minntur á það hvað tíminn líður án þess að maður taki eftir því (ekki bara að pabbi manns er að nálgast sjötugt!!). Ég fékk alt í einu SMS frá Íslandi og þar var á ferðinni Langi-Jólfur frá máladeildarbekknum í MR, og hann hafði náttúrulega samband af því að það nálgast 25 ár síðan við kláruðum skólann. Vááá. Já, tíminn líður.

Allavegana er það svo að 25. til 27. maí safnast þeir frá því ári sem þora og fara í ferð til Snæfellsnes, skólaslit daginn eftir og útskriftarball að lokum (og eflaust hvíldardag þar á eftir?). Þetta verð ég að segja er ekki svo slæm afsökum til að fljúga yfir pollinn. Verð að athuga þetta.

Hér erum við enn að kafna í snjó og það er frekar kalt, en það fína er að við fórum með Jóa Gauta í hans fyrstu skíðagönguferð um síðastliðna helgi. Hann hafði séð vinkonu sína þegar hún prufaði að ganga á skíðum og lét okkur ekki í friði fyrr en hann fékk skíði líka. Ég var alveg gáttaður á því hve flínkur hann var, ekkert óþolinmóður, meiriháttar gaman fyri hann að þjóta niður brekkurnar haldið uppi af mömmu og hrópandi: "Tjúúhúú" þannig að allir sem við mættum sneru sér og kíktu eftir þessum litla hnokka. Gaman. Því miður gleymdum við myndavélinni þannig að aðrir geta ekki notið ánægjunnar sem skein út frá þessu litla andliti, en reyni að bæta úr því með örlítið eldri mynd.

Svo var ein besta vinkona mömmu að missa son sinn sem var nokkrum árum yngri en ég eftir ákeyrslu. Mjög svo sorglegt og minnir mann bara á að það er ómögulegt að vita hvað morgundagurinn inniheldur. Þá er mikilvægt að njota augnabliksins og vera þakklátur fyrir það sem maður hefur, þak yfir hausinn, mat í magann, föt á kroppinn og svona nokkurnveginn óbrenglaða hugsun (vonandi). Ég mæti því fólki á hverjum degi í vinnunni sem ekki hefur verið svo heppið og það hjálpar mér að vera þakklátur fyrir heilsu og sönsum.

Hér lýkur þessum sitt-lítið-af-hverju-pistli. Heyrumst, Jón Gauti =)

P.S.: Svo er hérna annar af mínum gömlu uppáhöldum.

Karneval og vetrarleikar

Nú nálgast einn stærsti dagur allra barna sem eru í leikskóla, Karneval (sem á íslensku heitir...?) og Jói Gauti hefur ekki talað um annað alla vikuna. Aðeins 3ja ára en alveg klár á því hvað sem bíður hans á morgun.
Á hverjum morgni hefur hann sagt að hann ekki vilji fara í leikskólann, ekki fyrr en á Karneval. Og í dag fékk hann drauminn sinn uppfyltan, sjóræningjabúning. OK, þetta er kanski ekki alvöru sjóræningjabúningur, svona blanda af Zorro og Kaptain Sabeltann (sá allraversti sjóræningi sem finnst í Noregi), en hvað um það. Jói Gauti er svaka ánægður og naut þess að sýna sig þegar við komum með myndavélina. Það verður ekki erfitt að fá hann í leikskólann á morgun.

Annars er það náttúrulega meiriháttar mál fyrir norðmenn þegar vetrarleikarnir eru í gangi. Hér eru allar íþrottirnar sem þeir eru svo stoltir af, gönguskíði, skíðaskotfimi, skíðastökk, já, þið skiljið hvert ég er að fara, svona hérumbil allt sem er hægt að gera með skíði undir fótum. Það er næstum að vetrarleikarnir eru stærri en sumarparturinn.
Hitt er annað að mér finnst þetta hin skemmtilegasta áhorfun (þegar tími gefst til) og spennandi líka og ég hef fundið nýja uppáhaldssjónvarpsíþrott, Curling. Þetta er meiriháttar blanda af skák, golf og pílukast, og alt á is. Hér er um að gera að hugsa fleiri umferðir fram í leikinn og nákvæmninn verður að vera einstök og svo tekur einn leikur þó nokkurn tíma. Svo eru norðmenn svo heppnir að kapteinn curlingliðs manna er ansi litríkur maður í besta aldri, þ.e. gott yfir 35, ef ekki 40, og ekkert toppíþróttamannslegt yfir honum. Kíkið á þetta ef þið sjáið curling í dagskránni.
Hvernig er það, hafa íslendingar sent einhvern ræfil suður í dalina í kringum Tórínó? Ég þykist allavega muna eftir því að folk sem gékk á gönguskíðum með keppni fyrir augum var alltaf talið hálfskrýtið í okkar hugum, boltagæjanna fyrrum. Hver meå fullu viti gat nennt að ganga fjölda kílómetra í kulda og snjó og vindi á Íslandi? Þetta var jú allrabesta sjálfpíningaraðferð sem fannst hugsaði ég með mér, en eins og lesendur fyrri pistla hafa fengið með sér er ég kominn á aðra skoðun.

Veturinn er í fullum gangi hér, það bætist á snjóinn í hverri viku, og allavega einu sinni í viku verð ég að fara eldsnemma út til þess að moka bílinn út af bílastæðinu, kanski ekki af því að það hefur snjóað svo rosalega, heldur af því að bö... snjóruðningsmaskínurnar velta snjónum frá veginum og bílana í stæðunum. Í morgun var ég að verða búinn með að moka Primeruna út þegar fja... vélarnar komu aðra ferð og mokuðu snjonum aftur upp að bílnum. Maður getur hugsað sér hvurs lags orð sem þutu í gengum heilann minn þá.

Með von um snarlegt vor, Jón Gauti =)

Sófi, sófar eða stólar?

Já, það er sú stóra spurnigin þegar maður reynir að ákveða hvernig stofan er flottust og þægilegust. Við hjónakornin höfum verið að prófa ýmsa möguleika í stofuarkítektúr.
Við byrjuðum með einn sófa og nokkra stóla, og vorum nokkuð ánægð með hvernig þetta leit út, en...það var ekki alveg nógu gott þegar kom að notkuninni. Eitt okkar fékk pláss í sófanum og sá sem varð útundan þurfti að nota einn stólinn þegar góð bíómynd var sýnd í sjónvarpinu. Þannig að...
...við breyttum og keyptum einn sófa í viðbót og tókum nokkra stóla út úr stofunni. Þetta leit ekki eins vel út, en við gátum bæði legið og notið þess að sjá góða, breska sjónvarpsþætti. Samt vantaði eitthvað og við komumst smám saman að því að það vantaði nálægð, það var ekkert "koselig" (huggulegt eða nálægt því) að liggja svona langt frá hvort öðru. Svo að...
...við keyptum okkur stóran og mjög þægilegan sófa með "sjesalong" þannig að við gátum bæði fengið pláss og notið þess að horfa á raunverulekiaþátt hlið við hlið. Og ekki nóg með það, við keyptum einnig stóran "koll" í sama stíl sem hægt er að bæta við sófann þannig að það er meira en nóg pláss fyrir Jóa Gauta líka. Meiriháttar fjölskyldusófi. Þetta hefðum verið búin að átta okkur á fyrir löngu.
Við skulum svo sjá til hve lengi við erum ánægð með þetta fyrirkomulag, en það allar lofar mjög gott.
Jæja, pabbi, Souness var látinn sigla sinn sjó. Það hlaut að koma að því, en hvort þetta hafi eitthvað að segja efast ég um. Rannsóknir sýna að þjálfaraskipti á miðju tímabili ekki duga, sérstaklega þegar nýr þjálfari bara hefur sömu þreyttu leikmennina til yfirráða. En maður getur alltaf vonað.
En þegar kemur að cartoons þá hefur uppáhaldið lengi, lengi verið BC. Meiriháttar karakterar, einfaldar og fínar teikningar, fjölbreytt. Hér kemur ein sem er ágæt.

Fréttir frá Noregi (eða kanski aðallega frá Íslandi)

Það nýasta er að ég hef verið veikur í nokkra daga. Hvernig er það annars með ykkur íslendinga sem eruð svo flinkir að íslenska öll erlend orð, hafið þið fundið upp á íslensku orði í staðinn fyrir blogg?? Norðmenn eru jú alveg dolfallnir þegar ég fræði þá um nýorðasmíð íslendinga, t.d. að PC sé tölva og telefon sé sími osfrv.

Heyrði fra Sigrúnu að hún hyggst flytja frá heimaslóð í Kópavogi með tveimur vinkonum. Já, maður verður eldri og börnin stækka, eða kannski ekki stækka (vonandi ekki svo alltof mikið meir), en eldast. Litla, sæta stelpan mín í fallega, gula kjólnum sínum á Akureyri með dúkkuvagninn sinn að flytja í eigið heimili, búhú. Binni, þú ert ekki á leiðinni eða hvað? Hef heyrt eitthvað um það hér í Noregi að strákar séu aðeins seinni að sleppa heimadranganum, getur það passað? Þegar ég heyri svona þá fer ég að hugsa um það hve langt (stutt) se þanga til ág byrja á ellilífeyri.

Bráðum byrjar Spellemannsprisen í sjónvarpinu þannig að ég verð að hætta.

Góða nótt.

Fimmtudagur í Oslo

Í tíu daga ferð til Oslo og Stavern sá ég engan lögreglubíl og aðeins tvo lögregluþjóna. Lögregluþjónarnir voru tvær ungar sætar stelpur með ljóst hár bundið í tagl. Þær voru með gerðarlegan hjálm á höfði og alvæpni, þ.á.m. skambyssu við mjöðm. Þær voru í fínu skapi, gerðu að gamni sínu og hlógu, virtust ekki vera alvarlega stressaðar. - Og þær voru á hestbaki. - Ég gat ekki varist þeirri hugsun að þetta væri frekar PR-atriði fyrir lögregluna og þjónusta við ljósmyndglaða túrista en hitt, að stelpurnar gerðu Oslo öruggari.

Fyrir framan norska utanríkisráðuneytið er kannske um 4 metra breið gangstétt. Af gangstéttinni er gengið beint inn í ráðuneytið. Þegar ég var þarna á ferð stóð gamall langur Volvo við gangstéttina, en á gangstéttinni stóðu nokkrir ráðuneytismenn í góðum gír, frjálslegir í fasi brosandi og afslappaðir. Aðeins til hliðar stóð pakistanski utanríkisráðherrann á tali við ungan blaðamann. Í gegnum þennan hóp þurfti ég að ganga til að komast leiðarminnar. Það var ekkert mál því þarna var engin lögregla, engir öryggisverðir, engin leyniþjónusta. Ég var með þokkalega tösku á maganum, en ekki klæddur í grunsamlega úlpu, en er handviss um að Björn Bjarna hefði algjörlega farið á taugum þegar hann sá mig koma. Hvað er þetta eiginlega með manninn. Getur ekki einhver kennt honum að chilla?

Síðar hitti ég utanríkisráðherrann aftur við ráðhúsið og tók mynd af farkostinum hans. Bílstjórinn á langa gamla Volvonum var að því ég best gat séð, eini maðurinn sem hugsanlega gæti tekið að sér öryggisvörslu á staðnum. Hann var hins vegar upptekin við að reykja, rétt utan við myndina til vinstri. Ég kunni ekki við að taka mynd af ráðherranum og föruneyti hans. Hvorki við ráðuneytið né við ráðhúsið.

Þetta er hinsvegar langfallegasta mynd sem hægt ar að taka af þessu ráðhúsi. Og það er alveg satt.

Miðvikudagur í Oslo

Það er alls ekki alltaf auðvelt að vera túristi. T.d. þarf maður að koma sér upp sérstöku göngulagi til að njóta sín almennilega. Fólk á besta vinnualdri, ekki síst karlar í jakkafötum, gengur rösklega, einbeitt á svip og horfir beint fram. Þetta er fólkið sem hefur köllun, ætlar að bjarga heiminum, á lífið og áföllin framundan. Ungdómurinn röltir, afslappaður í góðum fíling, liggur ekkert á, vill bara hafa gaman að þessu. Pensionistarnir eiga lífið og áföllin að baki sér. Þeir vita sem er, að ekkeret breytis svo í dag eða á morgun að það taki því að vera með æsing. Og svo eru það túristarinir.

Sem túristi er best að nota penjónista hugarfarið, en ganga hægar. Maður tekur fá skref á mínútu (svona ca. helming á við pensjónista) og hefur hvert skref stutt. Mjög stutt. Á þennan máta getur maður verið á ferli allan daginn, sem er nauðsynlegt, því túristi er "per definition" sá sem er á ferðinni. Hugsið ykkur túrista sem ekki er á ferðinni! Með þessu lagi, sem við getum kallað "að sniglast" sér maður líka allt og alla. Byggingar, tré, minnismerki, fólk og farartæki. Ekkert fer framhjá manni (eða þannig. því í raun fer allt framhjá manni á þessum hraða).

Ég hef t.d. tekið eftir því að Norðmenn nota dálítið reiðhjól. Ekkert svipað og í Danmörku eða Hollandi, en meira en gert ar á Íslandi. Landslagið er líka ekki eins jafnflatt hér og í Danmörku t.d., sem er verulgur ókostur þegar kemur að hjólreiðum. En veðrið er miklu hentugra til hjólreiða hér en heima. Mér hefur aldrei líkað almennilega mikið rok í fangið á reiðjhóli. Sérstaklega ekki ef því fylgir mikil rigning eða haglél. Hér í Noregi virðast menn reikna með að rigning komi að ofan. Beint að ofan. Þeir skilja skóna sína eftir undir litlu skyggi og þurrka þvott undir parasol, jafnvel þótt von sé á rigningu (sem ég fékk reynslu af einn dag í Stavern). Reglur um hjólreiðar virðast vera enn frjálslegri hér en heima. Hér má sem sagt hjóla allsstaðar, líka í neðanjarðarlestum og strætó. Hitt er svo rannsóknarefni, að yfirgnæfandi meirihluti karkyns hjólreiðarmanna hjólar á götunum, en kvenkyns á gangstéttunum. Mars og Venus?

Eitt af erfiðleikunum við að vera túristi er kaupæðið. Maður leggur af stað að heiman algjörlega án þessa kvilla, mann vantar ekki neitt og maður á engan að sem vantar neitt, en maður smitast samt. Fyrst tekur maður tösku með sér í bæinn svona af rælni, til að geyma kortið í, til að geta haft með sér flösku af vatni (það er svo notalegt), fyrir jakkann sinn eða hattin að regnkápu, ef það skyldi rigna. Í raun er maður þá strax kominn með greinileg forstigseinkenni (þetta hef ég úr læknisfræðinni). Þegar maður svo kemur heim að kveldi með fullan poka af óþarfa dóti og er þegar búinn að sjá hluti sem þarf að kaupa næsta dag, þegar maður stillir klukkuna á 7:30 til að geta tekið daginn snemma og komist yfir meira, - þá er maður orðinn fársjúkur. Allir túristar taka þessa veiki, en verða nokkuð mismikið veikir. T.d. er það staðreynd, að konur hafa minni mótstöðu geng henni en karlar.

Tökum mig sem dæmi. Ég hef allt sem ég þarf og hef í raun engan sem ég þarf að færa pakka. Ég ætti að geta gengið um hvaða borg sem er án þess að taka nokkurntíman upp veski, nema til að fá mér hressingu. - Ég fyllti handtöskuna mína í fríhöfninni og á Kastrup á leiðinni út, ég fylti hana í bænum á mánudaginn, á þriðjudaginn og á miðvikudaginn. Og hvað kemur upp úr töskunni? Sokkar!!, nærbuxur!!!, bolir, peysa, vatnasglas, pípur og píbutóbak, bók og eitt útvarpstæki. Ég var orðinn svo veikur að ég varða að kaupa eitthvað. Skyldi nokkur þekkja þetta?

En sem sagt. Sama góða veðrið. Búinn að fá í bakið af því að rogast með töskuna. Mér semur svo illa við Makkann sem þetta er skrifað á að ég verð að sleppa myndum í dag. Nú fer ég í bæinn (töskulaus) og svo heim (Í Dofra) í kvöld.

Rakst á þetta í netrápi:
"Þar reyndi Erna að halda fast um budduna sína og láta ekki undan titrandi, æpandi kreditkortinu sem óskaði þess heitast að fá að komast í snertingu við skrilljón posa.
Þrátt fyrir að blóðþrýstingurinn hafi náð hættumörkum, hjartað hætt að slá í nokkur augnablik, fingurnir títt snert greiðslukortin og status sálargeðs míns hafi risið hærra en hjá Hannibal, - þá afrekaði ég það samt að kaupa ekki nema aðeins eitt pils ! ÚFF ! Það voru erfiðar stundir !"

Þriðjudagur í Oslo

Í dag fór ég að heimsækja Harald. Haraldur hefur komið sér ágætlega fyrir í snotru húsi að Karl Jóhannsgötu nr. 1. Hann gegnir starfi konungs um þessar mundir og lætur baara vel af því.  Þó kvartar hann yfir stærðinni á húsinu og segir að bæði sé erfitt að fá iðnaðarmenn og dýrt að halda húsinu við. Ég gat þó ráðlagt honum um ýmislegt t.d varðandi fyrirkomulaginu á þakniðurföllum og fleira. Eins og sjá má á meðfylgjani myndum er þar ýmsu ábótavant.

Sama gegnir um lýsinguna á kjallaratröppunum. Hana þarf að bæta verulega áður en fer að dimma. Ég læt fylgja með mynd af ljómandi fallegri Dimmalimmtjörn sem þau hjónin hafa komið sér upp bak við húsið. Þau voru sammála um, Haraldur og drottningin, að hún hefði verið ómissandi þegar prinsessurnar voru yngri. Haraldur vildi endilaga fá mynd af okkur saman, en þá var filman akkúrat búin.

Eftir að hafa rabbað við Harald (hann vill ekki vera kallaður Halli), skrapp ég niður í utanríkisráðuneyti, sem er staðsett steinsnar frá Karl Jóhannsgötunni í húsi sem á sér mikla og drungalega sögu. Þetta er stórglæsilegt aldamótahús, svo glæsilegt að Gestapo taldi sig hvergi geta verið nema í þessu húsi á stríðsárunum. Þarna urðu blásaklausir Norðmenn fyrir hörmulgustu píningum, sem þeir létu yfir sig ganga án þess að hósta upp orði eða stunu. Þessi starfsemi hefur nú verið flutt í húsið sem er beint fyrir aftan mig þegar ég tek mynd af ráðuneytinu og heitir Oslo Konserthus. Listaverkinu á myndinni er haganlega komið fyrir milli húsanna og hjálpar manni til að setja sig í spor hinna þrautpíndu Norðmann.

Að öðru leyti er það að frétta að veðrið leikur við okkur í Oslo. Á torgum borgarinnar sitja u.þ.b. jafnmargir í sólinni og í skugganum. Ég vel sólina.