Dofrablogg

Sumarið 2010

Sumarið hefur verið með eindæmum gott hér í Reykjavík. Júnímánuður var sá hlýjast frá upphafi mælinga, júlí jafnaði það sem mælst hefur áður, ágúst meðal þeirra hlýjustu og samanlagt eru þessir þrír mánuðir þeir hlýjustu frá upphafi. Vindáttin hefur verið vestlæg og það hefur verið þurrt og sólríkt þannig að veður hefur verið með eindæmum gott til útivistar. Mér fannst vorið hinsvegar vera fremur svalt og vindasamt þó það komi varla fram á mælingum. Það gæti mótast af því að ég fékk langvinna flensu í mars og apríl og var á sama tíma að sinna fyrstu hundunum sem hér voru í gistingu.

Það er einmitt vegna hundanna sem ég hef verið meira útivið í sumar en undanfarin sumur og vegna veðurfarsins nýtur maður náttúrunnar betur en ella. Móarnir í kringum húsið hafa verið sérlega fallegir og hreint yndi að skoða þessi litlu fallegu blóm sem íslensk náttúra bíður uppá. Ég er svo heppinn að einn af íbúunum í hverfinu hér fyrir ofan er með hund, gengur oft hér um hlaðið og er jafnframt mjög fróður um íslensku flóruna. Það má segja að hann hafi komið mér á lagið með að skoða blómin. Það varð til þess að ég keypti mér plöntuhandbók og er nú orðinn margs vísari um nágrenni mitt.

  Nú eru komnir haustlitir en þá setur guli liturinn mark sitt á umhverfið í Dofra. Haustinu fylgir oft eilítið „traurig“ stemming og söknuður eftir björtum nóttum, sumarfríi og stuttbuxum. Það er þó varla hægt að segja að þannig sé þetta hér í Dofra enda var síðastliðinn vetur alveg frábær. Bæði las ég margar sérstaklega góðar bækur og sótti marga góða og skemmtilega fyrirlestra í Háskólanum, Reykjavíkur Akademíunni og á Þjóðminjasafninu. Í heildina var þetta einn skemmtilegasti vetur sem ég man eftir og engin ástæða til að ætla að veturinn framundan verði ekki skemmtilegur líka.

Sumartíð og rífandi þurrkur

 Sumarið hefur verið með eindæmum gott hér í Reykjavík. Júnímánuður var sá hlýjast frá upphafi mælinga og ég hef ástæðu til að ætla að svo verði líka með júlí mánuð. Meðalhitinn er nú ekki beint þannig að manni svelgist á tölunum, - 11,4° fyrir júní. En meðalhitinn er ekki endilega góður mælikvarði á það hvernig maður upplifir veðrið. Í júní og það sem af er júlí hefur hitinn mjög oft farið upp í 16-17° yfir daginn og mælirinn hjá mér, sem er staðsettur í skugga þar sem vel loftar um hann, hefur sýnt yfir 20° dag eftir dag. Vindáttin hefur verið vestlæg og það hefur verið þurrt og sólríkt þannig að veður hefur verið með eindæmum gott til útivistar. Mér fannst vorið hinsvegar vera fremur svalt og vindasamt þó það komi varla fram á mælingum. Það gæti mótast af því að ég fékk langvinna flensu í mars og apríl og var á sama tíma að sinna fyrstu hundunum sem hér voru í gistingu.

 Það er einmitt vegna hundanna sem ég hef verið meira útivið í sumar en undanfarin sumur og vegna veðurfarsins nýtur maður náttúrunnar betur en ella. Móarnir í kringum húsið hafa verið sérlega fallegir og hreint yndi að skoða þessi litlu fallegu blóm sem íslensk náttúra bíður uppá. Ég er svo heppinn að einn af íbúunum í hverfinu hér fyrir ofan er með hund, gengur oft hér um hlaðið og er jafnframt mjög fróður um íslensku flóruna. Það má segja að hann hafi komið mér á lagið með að skoða blómin. Það varð til þess að ég keypti mér plöntuhandbók og er nú orðinn margs vísari um nágrenni mitt.

Nú hefur veðurfarið breyst í bili, vindáttin orðin austlæg, hitastigið hefur lækkað um nokkrar gráður (sem skiptir máli þegar hitinn er ekki meiri en raunin er) og spáð er skúraleiðingum amk fram yfir helgi.

Kolla mín er farin

Ég fór með Kollu í svæfingu í dag. Hún var svo sem ekki komin að fótum fram vegna elli þótt hún væri talsvert gigtveik. Fyrir rúmi ári síðan greindist hún með mikið mjaðmalos og hefur verið á lyfjum síðan. Þetta kom mér mjög á óvart og reyndar fannst mér hún vera svo slæm að sennilega væri best að svæfa hana frekar en að láta hana þjást og verða smám saman örkumla. Ég tók því ákvörðun um að fá mér annan hund bæði til að undirbúa viðskilnað Kollu og einnig til að njóta aðstoðar hennar við uppeldi á ungum hvolpi þann tíma sem hún ætti eftir.

Það var aldrei meiningin að vera með tvo hunda en lyfin höfðu meiri og betri áhrif á Kollu en ég hafði þorað að vona. Það var varla hægt að merkja að áhuginn og ákefðin hefðu minnkað en hraðinn og kjarkurinn var minni og hún var ósköp stirð og aum eftir boltaleiki og lengri gönguferðir. Og hún hefur sannarlega hjálpað til við uppeldið á Emmu sem kom á heimilið fyrir nákvæmlega ári síðan, 9. febrúar 2009.

En nú eru erfiðir tímar, minnkandi tekjur og hækkandi verðlag. Ég á engra kosta völ nema að minnka heimiliskostnaðinn. Rekstarkostnaður á heimili eins og mínu er ekki hár miðað við það sem gerist hjá fjölskyldufólki á fullum snúning. Það eru ekkert mjög margir póstar sem hægt er að skera niður. Ég borða einfaldan mat, eyði ekki miklu í föt eða ferðalög og ekki verð ég fátækur af ástundun leikhúsa eða skemmtistaða. En lyfin fyrir Kollu voru nokkuð dýr og hún var á dýru sérfóðri. Svona er nú það.

Ég treysti mér ekki alveg í eftirmælin núna. Þau koma næst.

Á barnum

Daman (dálítið draflandi): Mar gæti alveg hugsað sér að eiga svona vin sem maður fer með í leikhús og í ferðalög og svoleiðis. Anna og Sigga og Gunna eru allar giftar konur með börn, Kalli og Óli eru sestir að erlendis og Jóna er í framhaldsnámi erlendis svo maður hefur nógan tíma. Hvernig er með þig?
Ég: Ég fór bara í hundana.
Daman: Ó, - það eru svo margir sem fara bara að drekka þegar þeir skilja eða eitthvað.
Ég: Nei ég meina ég fékk mér hund þegar ég skildi.
Daman: Ó, - I see. Er ekki rosalega gott að vera með hund?
Ég: Ég er með tvo.
Daman: Ó, - er það ekki rosalega gaman?
Ég: Það er dálítið bindandi sérstaklega ef maður ferðast mikið.
Daman: Ó, - en það er alveg hægt að ferðast innanlands, - erþaggi? Mér finnst fínt að ferast innanlands.
Ég: Jú það er fínt, taka bara tjaldið og ferðast eins og fuglinn frjáls. Þá getur maður haft hundana með sér.
 Daman: Í TJALDI? Þar alltof vont veður á Íslandi. Þar bara hægt að fá bændagistingu. Er þaggi?
Ég: Bændur vilja ekkert með hunda hafa.
Daman: En þar líka fínt að fara í leikhús og á sýningar og svoleis.
Ég: Það er alltaf gaman. Það er bara verst að maður lítur alltaf út eins og drusla . Maður getur hvergi sýnt sig.
Daman: Þú ert bara flottur eins og þú ert.
Ég: Það er bara af því að hér er svo dimmt. Ef það væri almennileg lýsing hérna myndirðu sjá að ég er allur í hundahárum. Þannig getur maður ekki farið á sýningu.
Daman: Ó, - é hélt að mar hefði svo lítið fyrir hundum.
Ég: Flestir hundar míga bara og skíta á gólfin hjá manni fyrsta árið. Eftir það þarf maður bara að ryksuga og skúra gólfin einusinni á dag, - nema á vorin þegar frost er að fara ú jörðu. Þá ryksugar maður og skúrar auðvitað tvisvar á dag. Og líka þegar það rignir.
Daman: Ó
Ég: Heyrðu, - hvernig líst þér á að koma bara með mér heim og fá kaffi eða taka með hvítvín og hlusta á plötur og ég get sýnt þér tunglið, það er í öðru kvarteli og næstum fullt og svoleiðis.
 Daman: Nei jermeð svo mikið onnæmi fyrir hundum. Förumbara heim til mín það er rétt hjá og ég get sýnt þér eitthvað... eitthvað... skemmtilegt.
Ég: Nei, - ég get ekki skilið hundana eftir eina heima svona lengi
Daman: Er ereggi ferlega fúllt að vera með hund, - ég meina hunda?
Ég: Nei það er svo yndislegt að vera með hund, - hunda. Þetta eru svo miklir vinir og þeir eru svo trúir og dyggir og gefa manni svo mikið. Þú bara trúir ekki hvað þetta er gefandi.
Daman: Þa segiru satt.
Ég: Og svo er ég með kött. Hefurðu ekki gaman af köttum?
Daman: Ó.  Er klukkan orrin sona mart. Ég var búna lofa hitta vinkonu mína núna. Bæ, sjáumst.

Emma er flutt í Dofra

  Emma flutti til mín í fyrradag. Hún er fædd 30. sept 2009 og því ekki einusinni orðin 5 mánaða gömul. Ég er himinlifandi en Kolla áskilur sér tíma til taka afstöðu. Ef hún hefði verið alveg frísk væri hún löngu búin að leggja Emmu línurnar um hegðun en leggur það ekki á sig verandi með hastarlega liðagigt.

Eins og við var að búast þá lagðist ég í dálitla rannsóknarvinnu varðandi tegundirnar sem Emma ber í sér. Ég er ekki svo klár í DNA-rannsóknum þannig að ég notaði netið og þær upplýsingar sem ég hafði um foreldra hennar. Mér skildist að pabbinn væri að mestu Labrador og mamman að mestu terrier og Border Collie. Hmmmm.

Ég veit ýmislegt bæði um Border Collie og Labrador en ekkert um terrier hunda. Þess vegna byrjaði ég þar og varð strax margs vísari. Það kemur í ljós að hún er sláandi lík Jack Russell Terrier og enn líkari Parson Russell Terrier, sem er mjög svipaður þeim fyrri en stærri. Lita skiptingin er lík því sem algengt er hjá Russell Terrier og liturinn líka. Sama er að segja um lagið á skrokknum, skottið (sem venjulega er stytt), fætur og hlutföll að miklu leyti.

 Hún er hinsvegar talsvert stærri en Parson Russell. Þeir eru af ýmsum stærðum en algeng stærð er um 30-35 cm og 6-8 kg. Emma er strax orðin 41 cm og 12 kg. Eyrun eru mjög lík Labrador eyrum og höfuðlagið nema blátrýnið mjög líkt Border Collie.

Og mér sýnist skap og hegðun sverja sig í ætt með Parson Terrier því Emma er alltaf á ferðinni, örugg með sig og bæði næm, hlýðin og kát. Þessir hundar eru sagðir duglegir að læra þrautir, hundfimi og hegðun. Allt er þetta undir því komið að þeir finni sterkan leiðtoga því annars hætta þeir að hlýða. Þeir þurfa mikla hreyfingu og þar sem þeir eru veiðihundar þá elta þeir bráð og kettir eru ekki endilega óhultir nema þeir hafi alist um með hundinum. Að öllu jöfnu ættu þeir ekki að ganga lausir innan um fólk og umferð.

Emma lagði sig ekkert í fyrradag þegar ég fékk hana en fór beint að sofa þegar ég sagði henni að gera það og var kyrr í bælinu sínu alla nóttina. Í gær lagði hún sig ekki heldur en í dag hefur hún tekið sér tíma til að hvíla sig. Á fyrsta degi skeit hún í bílinn hjá mér, á öðrum degi skeit hún fjórum sinnum fyrir hádegi (úti að sjálfsögðu) og í dag ældi hún í bílinn.

Hún er ekkert spennt fyrir að fara í bíl en leggst þó niður og virðist láta fara vel um sig. Mér dettur í huga að hún gæti verið bílveik. Sjáum til með það.

Efst er Emma hitt eru Parson Russell Terriers af netinu.

Mokafli af músum

Mér er í sjálfu sér ekkert illa við mýs, en ég músagangur finnst mér hvimleiður. Hér í Dofra hef ég hvorutveggja, mýs og músagang.

Þegar ég flutti inn var hér í húsinu gömul amerísk eldavél með gormaplötum og stórum straumbreyti sem suðaði allan sólarhringinn. Það merkilegasta við vélina var að hún var einhverskonar Disney World fyrir mýs. Í henni virtust vera rennibrautir, völundarhús,  draugahús og trúlega speglasalur líka. Gegnum eldavélina komust mýsnar meira að segja uppá eldhúsborð. Og þar vil ég alls ekki hafa þær.

Ég er löngu búinn að fá mér einfaldari og leiðinlegri (frá sjónarhóli músanna) eldavél og mýsnar halda sig að mestu á gólfinu og í eldhússkápunum núna. Að vísu nota ég svo svakalega veiðnar músagildrur að þær eiga ekki mikinn séns. T.d. sýnir myndin í miðjunni ca helminginn af  músunum sem ég veiddi á síðustu tveimur vikum. En þess ber að geta að þessar vikur hafa verið með þeim verri hvað músagang varðar. Það vekur hjá mér grunsemdir um að Kisa sé ekki alveg að fatta fyrir hvað henni er veitt fullt fæði og húsnæði.

En gildran er frábær. Á botnloki í þeim enda sem snýr frá okkur á myndinni er komið fyrir smá hnetusmjöri. Síðan er fallhurðin á endanum sem er nær okkur opnuð þannig að hún myndar einskonar ytra anddyri. Músunum finnst þetta vera einstaklega smart aðkoma og þær smeygja sér inn í hólkinn til að njóta veislunnar. Þá dettur gildran niður á þann flöt sem er á lofti á myndinni og fallhurðin lokast. Vúala. Þær komast ekki út aftur fyrr en ég opna. Þær eru auðvitað sprelllifandi og ég ber þær eitthvað út í móa og sleppi þeim þar.

Eitt kvöldið nú fyrir skemmstu var komin mús í stofuna hjá mér. Ég læddist á fætur og náði í Kisu, sem var sofandi i bælinu sínu, og stillti henni á mitt stofugólfið. Hún var fljót að koma auga á mýslu og mýsla vissi alveg að nú voru skjót ráð þau einu sem dugðu. Hún skaust því undir sjónvarpsborðið en Kisa settist fyrir framan borðið og horfði á hana. Ég þóttist vita að hvernig þetta færi allt saman og tók því til við að horfa á sjónvarpið aftur. Eftir svosem 3 mínútur stóð Kisa á fætur, lallaði inn í ból og skildi mýslu eftir í minni umsjá.

Bæði var það að ég hafði truflað svefn hennar og svo veit ég að hún telur að hún sé í fríi þangað til á miðnætti. Þá hefst hennar vinnutími og venjulega er hún að skjótast heim aftur rétt áður en við Kolla vöknum.

Við Kolla færðum öll húsgögn útá gólf, ég setti á mig hanska og meiningin var að Kolla lokaði vinstri vængnum meðan ég gerði atlögu frá hægri. En bæði er nú það að Kolla er handónýt í músasmölun og svo hitt að við týndum músinni svo ekkert varð músafangi þetta kvöldið. En ég skildi eina af músagildrunum frábæru eftir í stofunni og þar var mýsla um morguninn.